Tussen zwart en wit leven mensen. Oorlog is te complex voor een muur — maar niet te complex voor een gesprek.
- Jacques Offenbach
- 6 dagen geleden
- 5 minuten om te lezen
Woensdag 13-08-2025 in het Eindhovens Dagblad: ons initiatief. Helaas platgeslagen tot een ‘battle’ — de nuance en oproep tot gesprek verdwenen. Het ED heeft ons statement duidelijk niet goed gelezen of ter harte genomen.
In dezelfde krant: een opiniestuk vol complottheorieën — geen feitelijk nieuws, maar één persoon die zijn eigen mening geeft. Objectieve nieuwsvoorziening wordt zeldzaam.
De quote: “Ik wil er geen klaagmuur van maken” is niet terecht. Wij bouwen geen klaagmuur, maar openen een deur naar gesprek. “Fuck Israel” en de verkiezingsposter van Wilders zijn net zo leeg.
Ons doel: Het stille midden luider maken en ruimte creëren voor echte gesprekken — ook als we het niet eens zijn.
📄 Ons volledige statement lees je hieronder.
Persverklaring – Jacques Offenbach & Gerrie Greffetie
Eindhoven, augustus 2025
Woorden kunnen muren bouwen of muren afbreken. In Eindhoven dreigt één muur mensen verder uit elkaar te drijven. De Eindhovense Berenkuil is al weken het toneel van een felle en eenzijdige graffiti-battle over de oorlog in Gaza. Het begon toen er in grote zwarte en witte letters “Fuck Israel, Free Palestine” werd gespoten, gevolgd door slogans als “Free Palestine” en andere teksten die maar één kant van het verhaal lieten zien.
Deze werden verwijderd door politie en gemeente, maar keerden telkens terug. Eén graffiti-artiest bleef doorgaan. Steeds weer nieuwe teksten, steeds feller. Tot het eindigde met kreten als: “Fuck Israel” en “Genocide in Israel” — woorden die niets meer met kunst of dialoog te maken hadden, maar puur met veroordelen en verharden.
Wie wij zijn
Wij — Jacques Offenbach en Gerrie Greffetie — besloten niet langer stil te blijven. Het begon toen ik reageerde op het werk in de Berenkuil en de graffiti-artiest uitnodigde voor koffie om het gesprek aan te gaan. Hij zweeg, maar dat bericht werd wél gezien door de mensen achter Gerrie Greffetie. Zij reageerden op mij, en zo raakten we in gesprek.
We ontdekten al snel dat we dezelfde frustratie deelden: het gemak waarmee mensen zich in kampen laten duwen, en het onvermogen om nog écht naar elkaar te luisteren. We besloten onze krachten te bundelen. Niet omdat we altijd hetzelfde denken, maar juist omdat we weten dat verschil waardevol is. Gerrie Greffetie is een pseudoniem, simpelweg omdat je in deze tijd zomaar het doelwit kunt worden van cancelcultuur. Niet eens altijd om jezelf te beschermen, maar ook om te voorkomen dat de organisatie waarvoor je werkt wordt benadeeld door jouw persoonlijke mening. Anoniem blijven is soms de enige manier om tóch iets te doen zonder dat er onnodig schade ontstaat. Hoe triest ook. Samen wilden we een tegenstem laten horen in een ruimte die anders volledig door één boodschap werd gedomineerd.
Van gesprek naar strijd
Met iedere laag verf en elke nieuwe kreet groeide de felheid. Het werd geen kunstzinnig gesprek meer, maar een strijd van woorden die steeds scherper en vijandiger werden. Wij zagen: dit gaat niet meer over luisteren of nadenken. Het gaat over winnen. Over wie het hardst kan roepen. Over iemand die zonder echt na te denken wil scoren voor eigen gewin — niet om iets op te bouwen, maar om zichzelf te profileren, ten koste van anderen. Dat klinkt hard, maar is een schijntje vergeleken met wat hij doet. Ik reageerde op een van zijn Instagram-posts en vroeg hem om samen iets te drinken en het gesprek aan te gaan. Stilte. En daaronder een hoop bagger van “intellectuelen” (ja, ironie) die precies laten zien hoe diep het probleem zit.
Eenzijdigheid en selectieve verontwaardiging
Wat ons dwarszit, is niet alleen de felheid, maar ook de eenzijdigheid. Op sociale media delen mensen massaal beelden en statements over Gaza — soms uit oprechte betrokkenheid, soms vooral om in hun eigen bubbel gezien en bevestigd te worden.
“Tussen zwart en wit leven mensen. Oorlog is te complex voor een muur — maar niet te complex voor een gesprek.”
Hartjes, likes, elkaar op de schouder kloppen: “Kijk ons eens goed bezig zijn, nu is de wereld een stukje beter.” Maar ondertussen blijft het bij praten in een kring van gelijkgestemden, zonder dat er écht iets verandert.
Ondertussen hoor je over de Oeigoeren, de mensen in Darfur, de inwoners van Jemen, de Rohingya, of slachtoffers van conflicten in Congo, Tigray, Syrië of Afghanistan bijna niemand. Waarom niet?
Lijden verdient aandacht, altijd — niet alleen als het in je politieke straatje past. Maar veel leed doet ons simpelweg niets meer, omdat we het niet op onze schermen zien, niet op het journaal, niet in onze tijdlijn. Als het niet in beeld komt, lijkt het voor ons uitgebloeid. En wat we niet zien, mag in onze hoofden blijkbaar verwelken.
Waarom dit ons allemaal aangaat
In Eindhoven wonen Joden, Israëli’s, Palestijnen, moslims en mensen uit talloze andere conflictgebieden. Voor hen zijn zulke leuzen geen ver-van-mijn-bed-discussie, maar iets dat direct raakt aan hun gevoel van veiligheid, hun plek in deze stad, hun dagelijks leven.
En laten we duidelijk zijn: Joden die hier al generaties deel uitmaken van de stad, en Palestijnen die hier hun leven hebben opgebouwd, zijn geen vertegenwoordigers van een regering of een terroristische organisatie duizenden kilometers verderop. Toch worden Joden hier nog te vaak aangesproken alsof zij het beleid van Netanyahu verdedigen, en Palestijnen alsof zij Hamas steunen. Dat is niet alleen onrechtvaardig, het vergiftigt het samenleven.
Wij ervaren dit, net zoals zovelen. Soms deden we wel iets, maar nooit genoeg om hier écht iets tegenover te zetten. Tot nu. Er moest iets gebeuren. Niet om olie op het vuur te gooien, maar om te laten zien dat er ook een andere manier is om je uit te spreken: scherp waar nodig, maar zonder mensen tot vijand te maken.
Persoonlijke ervaring & Het Lighthuis
Ik, Jacques, heb de afgelopen jaren bewust contact gezocht met Palestijnen, Israëli’s, Syriërs, Joden, moslims en anderen, vaak via kunst en theater. Ik heb daar veel van geleerd. Vaak genoeg schrok ik van mijn eigen gedachten en vooroordelen. Maar juist in dat ongemak ontstaan gesprekken die blijven hangen. Ik kan het iedereen aanraden.
Die ervaring is precies waarom we nu werken aan het Lighthuis — een plek in oprichting waar ruimte is voor perspectief, voor het gesprek dat nu bijna onmogelijk lijkt. Een plek waar je het oneens mag zijn en toch blijft luisteren. Waar verschillen niet weggepoetst worden, maar onderzocht. We kunnen alle hulp gebruiken.
Wij konden niet meer stil blijven. Er moest een reactie komen — niet om harder terug te schreeuwen, maar om te laten zien dat er een andere weg is. Hier in Eindhoven zouden we het rustig moeten houden: met elkaar praten, een worstenbroodje erbij, en elkaar recht in de ogen kijken. De oorlog is daar. Hier bouwen we nog te weinig bruggen — maar laten we er in hemelsnaam mee beginnen.
Met hartelijke groet,
Jacques Offenbach en Gerrie Greffetie
Vandaag (13-08-2025) staat ons initiatief in het Eindhovens Dagblad. Helaas heeft het ED ons statement niet volledig weergegeven. De nuance, onze oproep tot gesprek en de reden waarom we dit deden, zijn grotendeels verdwenen. Het is gebracht als een ‘battle’ — want dat schrijft lekker weg — maar daarmee wordt precies het probleem herhaald dat wij aankaarten: polarisatie verkoopt beter dan nuance. Zucht.
